De beschermheilige van de kerk was diaken in Rome en stierf de marteldood op 10 augustus rond 258 onder keizer Valerianus als de beroemdste Romeinse martelaar.
Volgens de legende: Laurentius was als aartsdiaken van Rome namens de paus verantwoordelijk voor het beheer van lokale kerkelijke bezittingen en het gebruik ervan voor sociale doeleinden. Nadat de Romeinse keizer Valerianus paus Sixtus had laten onthoofden, kreeg Laurentius het bevel om alle bezittingen van de kerk binnen drie dagen te overhandigen. Laurentius verdeelde vervolgens de bezittingen onder de leden van de congregatie, verzamelde alle armen en zieken en presenteerde deze aan de keizer als de ware rijkdom van de kerk. De keizer liet Laurentius hiervoor verschillende keren martelen en executeerde hem vervolgens op een pijnlijke manier door hem te roosteren op een ijzeren rooster.
Volgens de overlevering waren zijn laatste woorden aan de keizer: "Jij arme man, dit vuur is koel voor mij, maar voor jou brengt het eeuwige kwelling." De cultus van Sint Laurens verspreidde zich in Duitsland na de overwinning van keizer Otto I op de Hongaren in de Slag bij Lechfeld bij Augsburg op 10 augustus 955, de dag van Sint Laurens.
Het oudste deel van de Romaanse kerk, de verdedigingstoren, is meer dan 800 jaar oud. Het meest waardevolle stuk van de parochiekerk van Erwitte is een zogenaamd genadekruis, dat dateert van rond 1200. Opmerkelijk zijn de tympana (decoratieve vlakken in het boogveld) boven twee van de drie kerkportalen, die kunsthistorisch waardevol zijn. Daarnaast is er de zeldzame "Jakobsladder", die wijd en zijd bekend is in kunsthistorische kringen en uniek is in Duitsland.
De Jakobsladder of ladder naar de hemel is een op- en neergang tussen de aarde en de hemel, die Jakob ziet volgens het bijbelverhaal. Op de ladder ziet hij engelen opstijgen en afdalen, maar bovenaan ziet hij de Heer zelf, die zich aan hem voorstelt als de God van Abraham en Isaak en de belofte van land en nakomelingen vernieuwt.
Op de twee hoekpilaren van de oostelijke kruisende pilaren staan platte reliëfs van engelen die op een ladder staan. Op de hoeken van de kubusvormige voetstukken van de pilaren staan kleine figuren die volgens Prof. Tümmler de koningen David, Salomo en Ezechias voorstellen, evenals de koningin van Saba. Op het kapiteel van de noordelijke zuil zie je de biddende keizerin Helena en haar assistent Cyriacus. Het kapiteel van de zuidelijke zuil toont twee engelen. De drie picturale zones van de zuilen komen samen om een opmerkelijk totaalbeeld te vormen. Van de koningen uit het Oude Testament die naar de toekomst wijzen en de voorloper van keizerin Helena, leggen de zuilen en de engelen, als bemiddelaars tussen de mens en God, symbolisch een verbinding met Christus, die verschijnt als een triomferende figuur na zijn kruisdood en wederopstanding - zoals de beelden op de kapitelen suggereren.
In november 1971 werd de kerk getroffen door een ernstige brandramp waarbij de barokke torenspits met alle klokken en het kerkdak ten prooi vielen aan de vlammen. Toen de kerk werd herbouwd, werd de torenspits opgetrokken in de huidige zichtbare romaanse stijl. Automobilisten op de B 1 of de nabijgelegen snelweg zullen een stilistische gelijkenis opmerken tussen de kerktoren en de kathedraalgebouwen in Paderborn en Soest. De enige klok die de brand overleefde vond na de restauratie een plaats naast de kerk op het nieuw ingerichte kerkplein.
