Tot het einde van de middeleeuwen werd een wegkruis beschouwd als een teken van ongeluk. Het werd opgericht op de plaats van een wandaad, overval of ongeluk. Daarna veranderde de betekenis. Tot op de dag van vandaag worden er schrijnen opgericht om heiligen aan te roepen en om te danken. Langs de straten en paden van Brilon, maar ook op het platteland, kom je regelmatig kunstzinnig vormgegeven wegkruisen tegen. Vooral in de 17e en 18e eeuw werden in Brilon veel zandstenen wegkruisen opgericht.
De helper voor alles wat verloren is
Over de reden voor de oprichting van het wegkruis van Sint-Antonius in 1747 staat het volgende geschreven: Een kind van Henricus Unckel uit Elleringhausen verdwaalde in dichte mist op een boodschap naar Brilon. Toen het kind dagen later werd teruggevonden, liet de vader dit wegkruis oprichten ter ere van de heilige Antonius uit dankbaarheid voor zijn thuiskomst. Sint Antonius wordt altijd aangeroepen als er iets verloren is gegaan.
Het is ook heel goed mogelijk dat dit wegkruis als gids diende. In die tijd was er geen sparrenbos op deze locatie, maar Sondern een groot, open heidelandschap waar je gemakkelijk kon verdwalen in de mist. Dit gebied wordt vandaag de dag nog steeds "Lange Heid" genoemd.