Landhuis Hoffmann
Een geweldige reis van visparadijs naar beloning
De vrije tijd formule
"Je bent volgende week toch vrij?", vraagt mijn vriendin Vivian me. "Ja, waarom?", antwoord ik met een vragende ondertoon. "En wat gaan we dan doen?" Shit, ik had het kunnen raden. Nu zijn tact en de juiste toon op het juiste moment vereist. Mijn hoofd iets opzij kantelend, met een vertrouwende blik en een lage stem, antwoord ik: "Vissen?" "Ja, natuurlijk!" antwoordt mijn wederhelft. De ironie is onmiskenbaar. "Kijk, wat denk je: we gaan naar de Sorpesee, genieten van de zonsopgang met een kop koffie en vissen een beetje vanaf de kant? En als de vis niet meewerkt en we niets vangen voor de keuken, stoppen we op de terugweg voor de lunch in een leuke plattelandsherberg." "En als je wel iets vangt? We hebben al een tijdje niet meer samen gegeten!" "Dan geven we de vis gewoon af in de keuken," antwoord ik met een grijns. Ze is nog niet overtuigd, zoals haar blik verraadt. "Kijk, dan gaan we vissen inclusief zonsopgang bij de Sorpesee, daarna lunchen in een landelijke herberg en een uitstapje naar de Altstadt van Arnsberg." "Afgesproken!".
De vroege vogel vangt de worm
Als de wekker gaat, heb ik het gevoel dat ik eerder opsta dan de vogels. De wekker geeft een pijnlijke 4.15 uur aan. Uit voorzorg heb ik gisteravond niet tegen mijn vriendin gezegd hoe vroeg hij zou aflopen voor ons uitje. Buiten breekt de ochtend aan. De eerste zonnestralen kietelen het groene zomergras. Als ik het raam open doe, hoor ik het bekende getjilp. De vroege vogel vangt de worm, denk ik bij mezelf. Dat geldt voor allebei vandaag: zowel voor de gevederde vrienden buiten als voor mij. Ook al ligt mijn doel vandaag niet in de grond, maar in het water. Een blik naar buiten bevestigt het weerbericht van gisteren: strakblauwe lucht. Een goede motivatie om het koffiezetapparaat aan te steken.
Een korte vakantie voor de deur
Ook al staan we nog zo vroeg op, onze weg is niet ver. Vandaag aan het water en straks in Arnsberg wordt een korte vakantie voor de deur. Het enige wat tussen ons en onze bestemming ligt is de A45, de Sauerlandlijn. De naam van de snelweg zegt het al, want de weg brengt ons naar de meren van Sauerland. Na ongeveer een uur rijden stoppen we aan de oever van de Sorpesee in Sundern. Het meer is bij vissers vooral bekend om zijn witvisbestanden. Deze zilverkleurige scholenvissen zijn op hun beurt de prooi van grotere roofvissen. Snoek, meerforel en snoekbaars trekken met hun scherpe tanden door het heldere meer op rooftocht. Jaarlijks vangen sportvissers snoeken tot ruim een meter! Zullen wij vandaag ook geluk hebben?
Vissen bij zonsopgang
De spanning stijgt terwijl ik de richtingaanwijzer instel en aan de kant ga. Ik pak snel de visuitrusting uit de auto en ga naar het water. Ik heb een spinhengel bij me van ongeveer 2,7 meter lang. Hengelaars zijn soms "spinners" in de positieve zin van het woord, maar hier komt de naam van het Engelse "to spin", wat "iets draaien" betekent. Want bij het zogenaamde spinvissen is dat precies wat je doet: je werpt het kunstaas uit en haalt het weer binnen met de hengel, die de lijn vasthoudt. Hiervoor draai je aan de zwengel van de reel. Op deze manier imiteert de visser een zwemmend of vluchtend prooidier voor de roofvis.
Ondanks de zomervakantie ligt het meer er vandaag kalm en ongerept bij. Maar wie is er zo vroeg op op vakantie? De zon kruipt langzaam over de diepgroene bomen langs de oever en het smaragdgroene water van het Sorpesee. Een prachtig gezicht dat alleen al de reis naar het meer de moeite waard maakt. En zo vliegen de uren aan het meer voorbij. Vivian gooit ook een paar keer haar hengel uit en heeft een goede neus voor geschikt aas. Ze kiest een klein, zilverkleurig rubberen visje uit mijn aasdoos en zegt: "Kun je dat voor me monteren? Het lijkt op de kleine visjes hier in het oevergebied." Ik monteer het kunstaas en antwoord: "Dat klopt, misschien werkt het wel goed." Inderdaad volgen verschillende baarzen de rubberen vis. Alleen willen ze niet echt grijpen.
Verse vis bij de plattelandsherberg
We proberen het nog even op de plek waar de baars achter het aas aan zwom. Maar helaas geen baars die bijt, ze hebben duidelijk geen honger. Maar wij hebben des te meer honger. De klok loopt al tegen de middag en het is tijd om het meer en de vissen voorlopig de rug toe te keren en in plaats daarvan te stoppen bij een plattelandsherberg. Vivian kijkt al uit als we parkeren op de parkeerplaats van de Hoffmann herberg. "Ze hebben een eigen boerderij," vertelt mijn bijrijder me wat ze net op de website van de uitbater heeft gelezen.
We krijgen een mooi plekje in de binnentuin. De koele drankjes smaken hier des te beter. De herberg heeft een lange familiegeschiedenis die teruggaat tot de 18e eeuw, zo leren we. We vertellen de serveerster over onze mislukte poging om een glimp van een vis op te vangen. "Als jullie vandaag nog verse vis willen zien, kom dan gewoon met ons mee naar de keuken!" We nemen het aanbod graag aan en kunnen zo persoonlijk over de schouder van de chef meekijken. We hebben allebei een forel besteld. In de keuken horen we dat de vis rechtstreeks uit de regionale vijver komt. Ik vraag of ik, met meer visgeluk, mijn vis ook rechtstreeks in de keuken kan afleveren. "Tuurlijk! Dat werkt ook!" Matthias Hoffmann legt ondertussen uit hoe hij de "vervangende vangst" van vandaag bereidt. Het ruikt in ieder geval al voortreffelijk. We kunnen onszelf er kort daarna van overtuigen dat het ook erg goed smaakt.
En het mooiste is: onze dag houdt hier niet op, we staan op het punt om door Arnsberg te wandelen, het middeleeuwse stadscentrum te bekijken en te genieten van het uitzicht op het landschap vanaf de kasteelruïne. Terwijl we dat doen, zullen mijn gedachten zeker afdwalen naar de volgende visdag in het Sauerland. Want op een dag zullen de grote vissen bijten! Ik kijk er al naar uit.
Tekst: Clemens Strehl
Fotografie: Ralf Litera
Video: Jannik Fischbach Jannik Fischbach
